Altijd gelovig geweest?
Ja, voorzover ik me kan herinneren ben ik wel altijd gelovig geweest. Mijn moeder was van huis uit
hervormd, maar deed er niks meer aan, zij was wel erg afgeknapt op de katholieke kerk en ik had later
ook wel eens het idee dat ze niet meer in God kon geloven vanwege de dingen, die ze in de oorlog had
gezien. Mijn vader had zich op latere leeftijd laten dopen in de katholieke kerk, maar veel heb ik op
geloofsgebied niet van hem meegekregen. Het enige wat ik me herinner is dat hij met een Maria
beeldje in zijn handen lag te bidden toen hij ziek was. Ik kan me herinneren dat mijn moeder 6 weken
op bed lag met een hernia. Zij lag voor het raam op bed en als meneer pastoor voorbij kwam, deed hij
net of hij haar niet zag, voor hem was ze een heiden of zo. Ik heb altijd op katholieke scholen gezeten,
op de kleuterschool zat ik nog met nonnen.
Ik ging tot mijn 16e jaar naar de katholieke kerk met mijn vader en broer(s). Toen vond ik het leuk
geweest, ik wist niet wat ik daar deed, het zei me niks. In het begin was de mis nog in het latijn, daar
verstond je dus geen woord van en later in het nederlands maar altijd dezelfde rituelen en de preken
waren volgens mij nikszeggend. Het enige wat ooit indruk op me gemaakt heeft was een monnik met
een bruine pij aan die een keer de preek deed. Die brulde op een gegeven moment keihard voluit gvd
door de kerk heen. Dat deed hij niet zomaar, maar volgens mij wilde hij iedereen wakker schudden op
die manier, ik denk dat de meesten half zaten te dutten. Ik verveelde me meestal verschrikkelijk en
telde regelmatig hoeveel mensen een hoofddoekje droegen of zo. Veel jongeren zaten achter in de
kerk te kaarten, en ik dacht dan kun je net zo goed niet gaan, dus ik ging ook niet meer. Mijn vader
ging volgens mij 3 weken later ook niet meer.
Verder herinner ik me de biecht eens in de zoveel tijd. Dan moest je aan de pastoor of kapelaan gaan
vertellen wat voor verkeerde dingen je gedaan had. Nou dat vond ik maar niks en helemaal de zin
ervan begrijpen deed ik ook niet. Wel herinner ik me dat ik s'avonds in bed met God praatte. Geen
flauw idee waarover, misschien luchtte ik mijn hart bij Hem ik weet het niet meer. Ik had geleerd om
een kruisteken te maken, waarom dat moest wist ik ook niet. Ik dacht als je een kruisteken maakt dan
heb je contact met God en als je klaar bent dan wordt het contact weer verbroken. Toen mijn moeder
voor de 3e keer zwanger raakte had ik aan God gevraagd of het maar weer een jongen mocht worden,
omdat ik bang was dat ik jaloers zou worden als het ook een meisje zou zijn. God heeft dat gebed
verhoord, want ik heb 2 broers (kon natuurlijk ook toeval zijn). Wel was mijn 1e broer vaak jaloers op
mijn 2e, dus dat probleem was verschoven.
Toen ik een jaar of 6 was, deed ik mijn 1e heilige communie, dan mocht je aan het avondmaal
deelnemen. Dat was een hele plechtige gebeurtenis, speciale kleding, familie erbij, enz. Voor iets
meer informatie over het avondmaal klik HIER!
Ik heb ook nog het heilig vormsel ontvangen en de blasius zegen, maar vraag me niet meer wat dat
betekende. Ook had ik altijd een 10 voor katechismus, maar ik heb geen flauw idee meer wat daar in
stond. Nee de kerk met zijn rituelen zei me eigenlijk niet zo veel, maar er is altijd een geloof in God
geweest. De boodschap die bij mij was blijven hangen uit de kerk is, doe maar goed je best dan kom je wel
in de hemel. Door zoveel mogelijk te kijken naar mensen die het er een stuk slechter afbrachten als ik, had
ik voor mezelf het idee dat het wel goed zat voor mij. Maar ik ben er wel achter gekomen dat dat niet de
boodschap is die Jezus kwam brengen. En als dat zo was dan had Jezus ook niet aan het kruis hoeven te
sterven.
met opa en oma Niggebrugge