Israël of Palestina - van wie is het land nu eigenlijk?
Nu de wereld bereid lijkt om Israël te dwingen om o.a. de
'bezetting' van de Westelijke Jordaanoever op te geven en in te
stemmen met de oprichting van 'Palestina' -wat volgens zowel
vriend als vijand het begin van het einde van de Joodse Staat
zal betekenen- is het te midden van alle door zowel de massa-
als alternatieve media (des-)informatie noodzakelijker dan ooit
om goed naar de historische feiten te kijken, die aan de basis
lagen van het al ruim 75 jaar durende conflict, dat in
toenemende mate de hele mensheid lijkt bezig te houden. Aan
wie behoort het huidige Israël nu eigenlijk toe - aan de Joden,
aan de Palestijnen, of aan allebei?
Een korte reis door de annalen van de geschiedenis leert dat
onafhankelijke archeologen en historici zowel het bestaan als
de veroveringen van het 'volk Israël' tussen 1200 en 1000 v.C. bevestigen, alsmede ook het feit dat het
land van de Joden in 587 v.C. bezet werd door de Babyloniërs (Perzen), en zij als volk in slavernij gevoerd
werden. Na de Perzen kwamen de Grieken, vervolgens de Hasmoneeën en na hen de Romeinen.
De Romeinen hadden het op een keer zó gehad met het Joodse verzet tegen hun bezetting, dat zij alles
wat Joods was probeerden te vernietigen. Om die reden veranderden ze de naam van het gebied in 'Aelia
Capitolina' en 'Israël' in 'Palestina'. Tussen 136 n.C. en 324 n.C. werden dan ook alle inwoners in het land
'Palestijnen' genoemd, zowel Grieken, Perzen als ook de Joden.
Geschiedenis in vogelvlucht
Na de Romeinen werd het land in de loop der eeuwen veroverd door de
Byzantijnen, de Kruisvaarders, de Mamelukken en de Ottomanen. Van
1917 tot 1948 had het Britse Rijk de controle over 'Palestina'. Tijdens
hun heerschappij creëerden ze een speciale staat voor de Arabieren die
we nu als 'Palestijnen' kennen: Jordanië. Vandaag de dag is 60% - 80%
van de bevolking van Jordanië inderdaad Palestijns. Overigens werden
de aldaar levende Arabieren, die afkomstig waren uit een groot aantal
verschillende landen, vóór 1948 nooit aangeduid met 'Palestijnen', die
naam bestond nog helemaal niet. 'De Palestijnen' hebben dan ook geen
enkele op schrift staande historie.
Arabieren krijgen 87% maar gaan niet akkoord
Na de Tweede Wereldoorlog ging de VN, de opvolger van
de Volkerenbond, akkoord met de heroprichting van het
thuisland van de Joden: Israël. De VN had besloten om
alle volken rechterlijke beslissingen van de toenmalige
Volkerenbond volledig over te nemen, op één na,
namelijk het al in 1922 genomen besluit om de Joden een
groot thuisland terug te geven (gebaseerd op de Balfour
Declaratie uit 1917), te weten zowel het huidige Israël als
de Arabische staat Jordanië. Vanwege de al aanwezige
bewoners besloot de VN om circa 87% van het totale
gebied aan de Arabieren te geven, en slechts 13% aan de
Joden.
De Joden gingen akkoord met hun 13%, maar de Arabieren
niet. Zij verwierpen het besluit van de internationale
gemeenschap, en verklaarden het net opgerichte
ministaatje Israël onmiddellijk massaal de oorlog.
Ondanks het feit dat de Arabieren de VN-resoluties
negeerden, greep niemand in. Tot verbazing van de hele
wereld werd deze oorlog gewonnen door de Joden. Na de
oorlog controleerde Egypte de Gazastrook en Jordanië
Samaria en Judea, die pas vanaf dat moment de
'Westelijke Jordaanoever' werd genoemd. De enige landen
ter wereld die de Jordaanse heerschappij over Judea en Samaria erkenden, waren Groot Brittannië en
Pakistan. De rest van de wereld zag dit als een onrechtmatige bezetting.
Wereld zwijgt bij Jordaanse bezetting Judea en Samaria
Tussen 1948 en de Zesdaagse oorlog van 1967 was er
nog geen enkele sprake van een Palestijnse claim op
Judea en Samaria, ondanks het feit dat Jordanië deze
gebieden volgens internationaal recht bezet hield. In
de kranten en nieuwsmedia uit die tijd zullen mensen
dan ook vergeefs zoeken naar een Palestijnse roep om
'onafhankelijkheid' of naar internationale
verontwaardiging vanwege de Jordaanse bezetting; die
was er niet. Misschien omdat destijds nog algemeen bekend was dat Jordanië speciaal was opgericht voor
de in Brits Palestina wonende Arabieren, die we nu kennen als de 'Palestijnen'?
En waarom stonden noch Jordanië, noch Egypte, noch Syrië 'Palestijns zelfbestuur' toe in respectievelijk
de 'Westbank' de 'Gazastrook' en de 'Golan hoogte', toen zij hier 19 jaar lang de controle over hadden? De
Arabische Liga verbood zelfs officieel Palestijns zelfbestuur in deze gebieden, toen deze nog onder
heerschappij van Arabieren stonden!
Toen Israël in 1967 van alle kanten werd aangevallen en opnieuw moest vechten om te overleven - en
wederom tot verbazing en frustratie van velen won, veranderde alles. Tijdens de oorlog ver- of heroverde
(al naar gelang uw eigen positie in deze) de Joden Oost Jeruzalem inclusief de Tempelberg, en tevens het
door Jordanië bezette Judea en Samaria.
Palestijnse staat pas uitgevonden ná oorlog in 1967
De Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO, in 1964 opgericht met als doel
de 'bevrijding' van héél Palestina (dus héél Israël), richtte pas NA de
Israëlische herovering van Judea en Samaria in 1967 haar pijlen op dit
gebied als zijnde 'bezet Palestijns territorium'. Dit, samen met de al
eerder genoemde totale afwezigheid om de roep van een Palestijnse staat
tussen '48 en '67, bewijst dat het de Palestijnen nooit werkelijk te doen
was om de 'bevrijding' van de Westelijke Jordaanoever en de oprichting
van een eigen land, maar enkel en alleen om het compleet verwijderen
van alle Joden uit het hele, als Arabisch beschouwde gebied, een 'Jihad'
of 'heilige oorlog', iets wat zij dan ook
in hun statuten op schrift stelden als
hun hoofddoel.
Als de Palestijnen zich wérkelijk als een 'onafhankelijk' en 'apart' volk
beschouwen, met een 'rijke historie' en 'recht' op een eigen land,
waarom streefden ze dan nooit eerder naar een eigen staat in de
gebieden, die destijds onder controle van de Arabieren stonden? Verder
zijn claims dat de Palestijnen de in de Bijbel genoemde 'Filistijnen' als
voorouders zouden hebben, door onafhankelijke historici al lang en
breed volledig van de hand gewezen. Verreweg de meeste Arabieren die
in Israël leven hebben hun oorsprong in de massale immigratie, die in de
19e en 20e eeuw plaatsvond vanuit Egypte, Syrië, Libanon en andere
moslimlanden.
Succesvolle Palestijnse leugenpropaganda verdraait de feiten
Na 1967 zijn de Palestijnen erin geslaagd om door hun voortdurende leugenpropaganda de Westerse opinie
naar hun hand te zetten. Inmiddels zijn de meeste Westerlingen naief gaan geloven dat Israël 'Palestina'
bezet houdt, en dat de Israëli's de oorzaak zijn van alle ellende. Daarbij houden verreweg de meesten van
hen er een eigenaardige dubbele standaard op na. Zo worden de armoede en slechte
levensomstandigheden op de Gazastrook geheel geweten aan het feit dat Israël de grenzen vrijwel
gesloten houdt. Hierbij wordt gemakshalve vergeten dat de Gazastrook óók aan het Arabische 'broeder'volk
Egypte grenst, maar daar hoor je nooit iemand over.
Een andere dubbele standaard is het feit dat er moord en brand geschreeuwd wordt over de Joodse
'nederzettingen' in Judea en Samaria, en stemt men in met de Palestijnse eis zoveel mogelijk van deze
Joden, het liefste allemaal, moeten vertrekken.
Tegelijkertijd wordt van Israël wél verwacht dat
het 3 miljoen zogenaamde Palestijnse
'vluchtelingen' in het land opneemt! Naast het
feit dat er in 1948 slechts 600.000 Arabische
vluchtelingen waren, én de ook door de
Palestijnse voorman Mahmoud Abbas
toegegeven waarheid dat de meesten van hen
vrijwillig zijn vertrokken, werden er in
diezelfde periode 800.000 Joden uit de
Arabische landen verjaagd, met verplichte
achterlating van al hun bezittingen. Maar ook
dat wordt gemakshalve maar even 'vergeten'.
Kennelijk telt het voor de internationale
gemeenschap niet dat alleen in Israël zo'n 1
miljoen Arabieren in vrijheid mogen leven en
werken. De Palestijnen hebben daarentegen
verklaard dat in hun toekomstige eigen staat
Joden en Christenen niet dezelfde rechten als
de Islamitische Arabieren zullen krijgen, maar ook dat is kennelijk geen enkel bezwaar - net zomin als het
feit dat op de recente Palestijnse conventie in Ramallah herhaald werd dat er nooit ingestemd zou worden
met het bestaan van Israël als thuisland van de Joden, en dat het einddoel -ondanks de ooit gedane
belofte in 'Oslo'- nog steeds is: de volledige 'bevrijding' van 'Palestina' van álle Joden.
Het is op zijn zachtst gezegd ironisch dat de Staat Israël moet vragen om erkenning door een niet-
bestaande en zelfs nooit eerder bestaand hebbende staat genaamd 'Palestina'. Het is ronduit krankzinnig
dat de wereld klaarblijkelijk verwacht dat Israël miljoenen 'Palestijnen' in het land toelaat, die hardnekkig
weigeren om het bestaansrecht van de aldaar levende Joden te erkennen. Niet voor niets hebben de
Palestijnen tot drie keer toe (1948, Oslo en Camp David) een eigen staat afgewezen, want zij willen, zoals
Arafat het destijds voor de microfoons verklaarde, 'alles'.
Haat tegen Israel en Joden heeft religieus motief
De verblinding van de wereld voor de werkelijke
feiten heeft, naast het succes van de anti-
Israëlische, 'anti-Zionistische', Islamo-fascitische
en neo-Nazistische leugenpropaganda, te maken
met het feit dat men weigert in te zien dat het
hier niet om een territoriaal, maar om een
religieus conflict gaat, nog even los van 'Dar al
Islam' - het Islamitische begrip dat al het land
dat ooit Islamitisch is geweest, voor altijd en
eeuwig in het bezit van moslims moet blijven.
De meeste wereldbewoners en met name de
Europeanen negeren doelbewust de ernst
waarmee de oproep in de Koran om iedere Jood
te doden, waar deze ook maar te vinden is,
opgevolgd wordt. Ook blijven ze gemakzuchtig
onverschillig voor de met name in Iran
bloedserieus genomen Islamitische
eindtijdverwachting, die er vanuit gaat dat de Islamitische messias, de Mahdi, pas zal komen als éérst alle
Joden zijn uitgeroeid.
Theoretisch gezien is er een eenvoudige manier om vrede te bereiken in het Midden Oosten: De Arabische
landen moeten erkennen, dat het hen na drie oorlogen, twee intifada's en een al jaren aan de gang zijnde
'oorlog op afstand' door Iran nog steeds niet gelukt is om Israël te verslaan.
Laten ze accepteren dat dat kleine staatje aan de Middellandse Zee, een nietig reepje land vergeleken
met hun eigen, uitgestrekte gebied, aan de Joden toebehoort. Daarbij is het niet meer dan eerlijk om het
zogenaamde 'vluchtelingenprobleem' te schrappen, aangezien er 200.000 méér Joden uit hun huizen in de
Arabische landen werden verdreven dan Palestijnen uit het pas opgerichte Israël - waarbij de meeste
Palestijnen ook nog eens vrijwillig vertrokken.
Israel met hoofdstad Jeruzalem onomkeerbaar feit
Geschiedenis in vogelvlucht: Palestijnse Staat pas uitgevonden ná
oorlog in 1967. Wereld zwijgt bij Jordaanse bezetting Judea en
Samaria Arabieren krijgen 87%, maar gaan niet akkoord. Succesvolle
Palestijnse leugenpropaganda verdraait de feiten. Haat tegen Israël
en Joden heeft religieus motief. Israël met hoofdstad Jeruzalem
onomkeerbaar feit. Daarnaast is het in historisch opzicht niet meer
dan logisch dat de Palestijnen hun belachelijke claim op Jeruzalem
opgeven. Vóór 1948 waren de Rotskoepel- en Al Aqsa moskee van
vrijwel geen enkel belang in de Islamitische wereld. Ze werden zó
weinig bezocht, dat het Tempelplein vol stond met onkruid. Niet
vreemd als bedacht wordt, dat de stad Jeruzalem niet éénmaal in
de Koran wordt genoemd, maar door de hele geschiedenis heen
altijd wél de belangrijkste heilige plaats van de Joden is geweest.
Ook wat betreft de historie van Jeruzalem veranderen de
Palestijnen de geschiedenisboeken, door bijvoorbeeld te beweren dat de beide Joodse Tempels nooit
hebben bestaan. Voor hen telt alleen het effect dat hun herhaaldelijke leugens op de internationale opinie
hebben, waarbij ze er helaas terecht op rekenen dat de meesten niet weten dat vóor 1948 het
eeuwenoude Joodse karakter van Jeruzalem alsmede het bestaan van de Joodse Tempels ook in de Islam
erkende en onomstreden feiten waren.
Zowel in historisch als volken rechterlijk opzicht is de Joodse staat Israël met Jeruzalem als hoofdstad een
voldongen feit, dat nooit meer ongedaan kan en zal worden gemaakt. Van niet één land en volk kan
redelijkerwijs verwacht worden zijn grenzen open te stellen voor een ander volk, dat primair als doel
heeft om desnoods met geweld het land over te nemen en de bewoners te verjagen. Vreemd genoeg wordt
dit echter wél van Israël verwacht; meer nog, Israël mag zich, getuige de internationale veroordelingen,
niet eens verdedigen tegen openlijke agressie en terrorisme.
De begrijpelijke, maar naieve suggestie van sommige Westerlingen dat er dan maar één staat moet komen
waarin beide volken vreedzaam met elkaar samenleven is mede daarom een non-optie, aangezien de
Palestijnen nooit blijk hebben gegeven dit te willen en totaal niet geinteresseerd zijn in 'democratie' en
'vrije rechten', getuige bijvoorbeeld hun keus om zich te laten regeren door de Islamitische
terreurbeweging Hamas. Het al eerder genoemde feit dat 1 miljoen Arabieren in vrede in Israël kunnen
wonen en werken bewijst, dat de Joden en Israëli's wél in vrede kunnen en willen samenleven.
Eén gezamelijke staat, bijvoorbeeld 'Isralestine', betekent niets anders dan pure zelfmoord voor de Joden,
en zal dan ook door geen enkele Israëlische regering ook maar één seconde overwogen worden.
Herstel en toekomst Israel al duizenden jaren geleden voorzegd
Hoe het ook zal gaan, de duizenden jaren oude strijd tussen de nakomelingen
van Izaäk en Ismaël zal mogelijk tot een geforceerd einde komen, als er een
afgedwongen vredesverdrag zal worden gesloten. Als het echter exact volgens
de Bijbelse profetiën zal blijven gaan, zal deze vrede echter van zeer korte
duur zijn, waarna letterlijk de hel zal losbreken, en er een allesvernietigende
strijd zal losbarsten waarin de hele wereld betrokken zal worden.
Volgens diezelfde Bijbel zal God alle landen en volken, die zich tegen
Jeruzalem en Israël hebben gekeerd, uitermate zwaar straffen met de
vreselijkste plagen. Je kunt dit totale onzin vinden, maar het blijft een
onmiskenbaar feit dat het verreweg meest getergde, zwartgemaakte en
vervolgde volk ter wereld, de Joden, volgens dezelfde duizenden jaren oude
profetiën zijn teruggekeerd naar hun eigen land, en tegen alle logica in al 75
jaar stand weten te houden tegen een enorme overmacht. Niet dankzij de VS,
zoals velen beweren, aangezien er nog nooit één Amerikaanse soldaat een
kogel heeft afgevuurd ten bate van Israël, en ook de Amerikaanse militaire
leveranties aan de Arabieren die aan Israël overtreffen. Sterker nog, het is
juist de VS geweest die Israël keer op keer heeft weerhouden om definitief af te rekenen met Amerika's
rijke olievazallen en hun terreurvriendjes.
Met name in het Westen worden de ogen gesloten voor de religieuze dimensie, die echter al duizenden
jaren het hart vormt van het conflict tussen de Arabieren en de Joden. Zolang dit niet wordt ingezien
zullen de meeste Europeanen de leugens van de anti-Israëlische media blijven slikken, en blind en zonder
enig inzicht blijven denken dat als de Palestijnen nu maar hun eigen staat krijgen, alle problemen zullen
zijn opgelost.
De waarschijnlijk al zeer nabij zijnde toekomst zal naar mijn stellige overtuiging gaan uitwijzen, hoe
gruwelijk deze vergissing geweest zal blijken te zijn.
Bron: Xander nieuws
Dit is al een wat ouder bericht maar de feiten zijn nog steeds actueel, behalve dat president Donald
Trump de 1e president was die achter Israel stond en dit liet blijken uit woord en daad.
Dit zegt de Koran zelf over het land Israel:
[5:21]"O, mijn volk, gaat het heilige land binnen dat God voor u heeft bestemd en keert het niet de rug
toe, anders zult gij verliezers worden."
[17:104]En Wij zeiden na hem tot de kinderen van Israël: "Blijft gij in het land en wanneer de laatste
belofte komt zullen Wij u allen tezamen brengen."